Fantasie of werkelijkheid?
Alles is mogelijk in de beleving bij kinderen in de leeftijd van 3 tot 7 jaar. De krokodil onder het bed bestaat echt, zijn/haar knuffelbeer gaf een vette knipoog en het denkbeeldige vriendje kwam even kletsen tijdens het avondeten.
Jonge kinderen kunnen eigenlijk nog geen onderscheid maken tussen fantasie en werkelijkheid. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is mogelijk in de ogen van een jong kind.
Denkbeeldig vriendje
De magische denkwereld helpt het kind om tot het spel te komen. Door de fantasie leert het kind zich in te leven in anderen, maar maken ze ook kennis met de dagelijkse bezigheden. Een fantasievriendje is een veilige manier om de wereld te ontdekken. Het ingebeelde vriendje begrijpt de dingen beter dan het kind zelf en durft ook veel meer. En soms is het heel handig om een denkbeeldig vriendje te hebben. Gaat er bijvoorbeeld iets mis, dan geef je je denkbeeldige vriendje toch gewoon de schuld! Het is een teken dat het kind begint te begrijpen van wat wel en niet mag.
De beleving van het kind
Het is goed om het denkbeeldige vriendje te accepteren, want in de beleving van het kind, bestaat het echt. Net zoals bijvoorbeeld die krokodil onder het bed. Reageer luchtig, spreek het kind niet tegen, maar neem het wel serieus. Het magische denken kan namelijk ook met angst gepaard gaan. Misschien is die krokodil wel heel lief, of wijs je hem samen de deur, zodat hij naar buiten kan. Als het kind niet meer toekomt om met ‘échte’ vriendjes te spelen, dan kan je samen bepalen hoe je (tijdelijk) afscheid neemt van het denkbeeldige vriendje, omdat hij bijvoorbeeld even bij iemand anders op bezoek gaat. En natuurlijk komt dat denkbeeldige vriendje weer terug, maar je zult zien, hij gaat steeds vaker op bezoek bij anderen, en zal niet altijd meer aanwezig zijn, omdat het kind steeds vaker met zijn echte vrienden wil spelen.
Magische denkwereld
De beleving als volwassenen is daarentegen anders dan toen je een kind was. ‘Ik kan me nog de vliegende fakir herinneren in de Efteling. Wat was ik als kind onder indruk. Tussen de torens vliegt de fakir heen en weer op zijn kleurige tapijt, de rode en gele tulpen komen uit de grond en dat alles onder prachtige fluitmuziek (die de Fakir zelf fluit). Als volwassenen keek ik opnieuw uit naar dit tafereel. Eenmaal weer in de Efteling, viel het enorm tegen. De tulpen kwamen al krakend en haperend uit de grond, en konden eigenlijk wel een likje verfje gebruiken. Het verbleekte tapijt zweefde niet echt en Ik hoorde het motortje werken. Tevens zag ik dat de fakir niet echt speelde op zijn fluit. Wat een tegenvaller! Mijn magische denkwereld was voorbij… Zo jammer!’